W artykule została podjęta analiza opieki zastępczej rozumianej jako innowacja normatywna w pomocy społecznej. Wprowadzenie opieki zastępczej do pomocy społecznej utrwaliło perspektywę praw dziecka (w tym prawa do życia w rodzinie) i ich ochrony. Perspektywa ta została zaakceptowana w sfeminizowanym środowisku zawodowym, wrażliwym na krzywdy dziecka i czerpiącym z doświadczeń własnego rodzicielstwa. Doszło do wytworzenia specyficznej emocjonalnej ontologii opartej na cierpieniu dziecka. Ontologia ta, w połączeniu z właściwościami struktur biurokratycznych, przyczyniła się do powstania emocjonalnej biurokracji. Propozycja namysłu nad ontologią emocjonalną w praktykach pomocowych może stanowić punkt wyjścia do dalszych analiz profesji pomocowych i oferowanego przez nie uznania — w rozumieniu Axela Honnetha (2012) — zranionych tożsamości dzieci i ich rodziców na kontinuum działań pomocowych od upodmiotowienia do uprzedmiotowienia beneficjentów wsparcia.