Demografię Polski charakteryzują dwa współwystępujące zjawiska: niska dzietność i coraz większa długość życia. W efekcie w naszym społeczeństwie wzrasta udział osób starszych oraz niesamodzielnych. Główną tendencją w formalnej opiece nad osobami niesamodzielnymi, do których należą wymagający wsparcia seniorzy, jest deinstytucjonalizacja. Pod tym pojęciem rozumie się działania podejmowane na rzecz tworzenia różnych form usług (również zdrowotnych) w środowisku mających na celu zapewnienie właściwej opieki oraz wydłużenie okresu sprawności psychofizycznej oraz możliwości pełnienia ról społecznych i zawodowych. Przesłanki deinstytucjonalizacji mają zarówno charakter ekonomiczny (koszt opieki stacjonarnej), jak i społeczny (preferencje klientów). Celem artykułu jest zaprezentowanie deinstytucjonalizacji usług dla seniorów jako elementu polityki senioralnej w Polsce. Analiza przytoczonych wyników badań i kontroli wskazuje na potrzebę pilnych działań informacyjno-edukacyjnych w zakresie przebiegu i efektów procesu deinstytucjonalizacji skierowanych do kadry instytucji świadczących usługi opiekuńcze oraz zawiera konkretne propozycje w tym zakresie.