Celem artykułu jest analiza konstrukcji obywatelstwa społecznego w lokalnym dyskursie politycznym. Przedmiotem badania jest sposób w jaki radni dwóch polskich miast zróżnicowanych pod względem poziomu wydatków na politykę społeczną postulują szeroko rozumiane prawa społeczne oraz obywatelskie obowiązki mieszkańców miasta. Przyjęta hipoteza zakłada, że w mieście o bardziej hojnej lokalnej polityce społecznej będzie dominowała narracja uniwersalistyczna, a w mieście o niskich wydatkach na zadania własne polityki społecznej — narracja warunkująca dostęp do świadczeń i usług spełnianiem przez mieszkańców określonych kryteriów. Analiza stenogramów z posiedzeń rady miejskiej pokazuje jednak, że w mieście o wysokich wydatkach znacznie silniej obecne są narracje zarówno uniwersalistyczne, paternalistyczne, jak i postulujące warunkowość. Proponuję wniosek nawiązujący się do koncepcji social constructions of target populations, że kompleksowej lokalnej polityce społecznej towarzyszy różnorodność często sprzecznych lokalnych narracji obywatelstwa społecznego. Natomiast odnosząc się do teorii obywatelstwa społecznego formułuję wniosek że na poziomie lokalnym uniwersalizm i warunkowość oparta na spełnianiu „obywatelskich obowiązków” mogą współwystępować w komunitariańskich narracjach polityki społecznej.