Postindustrialne społeczeństwa informacyjne są we współczesnych warunkach bardziej wydajne i twórcze, ponieważ znacznie lepiej sprawdzają się w innowacyjnych gospodarkach opartych na wiedzy, potrzebujących rozwiniętego kapitału ludzkiego. Po pierwsze jest to kwestia podaży: produkowanie nowoczesnych technologii wymaga odpowiednio wykształconej siły roboczej. Po drugie zaś to także sprawa popytu: innowacje nie pojawiałyby się, gdyby zabrakło dobrze wyedukowanych, a więc wymagających klientów i konsumentów. Kraje skandynawskie od wielu już lat przewodzą międzynarodowym rankingom pokazującym liderów w tworzeniu nowoczesnych technologii, gospodarek opartych na wiedzy oraz społeczeństw informacyjnych. Skłania to niektórych badaczy do stawiania tezy o istnieniu „nordyckiego modelu społeczeństwa informacyjnego”, który łączy dynamiczną gospodarkę informatyczną z państwem opiekuńczym. Finlandia jest często uważana za najlepszego reprezentanta powyższego modelu, gdyż przoduje w wielu porównawczych badaniach jakości edukacji, w zastosowaniu internetu i innych wynalazków telekomunikacyjnych, w statystykach pokazujących poziom kreatywności czy czytelnictwa w społeczeństwie itp. Celem artykułu jest ukazanie specyfiki fińskiego społeczeństwa wiedzy, a w szczególności fińskiej polityki edukacyjno-innowacyjnej, która stała się jednym z głównych czynników sprawczych fundamentalnej modernizacji kraju w kilku ostatnich dekadach. Najpierw koncentruję się na przesłankach i dynamice owych zmian, następnie zaś omawiam, kolejno, przemiany w systemie edukacyjnym i podstawowe elementy systemu innowacyjnego, by na koniec podsumować rozważania, pytając o najważniejsze cechy szczególne fińskich doświadczeń i rozwiązań w analizowanej dziedzinie.