W artykule podejmuję próbę oszacowania wielkości kosztów zaniechania działań aktywizująco-wspierających, ze szczególnym uwzględnieniem kosztów alternatywnych, w odniesieniu do kwestii społecznej bezdomności. W literaturze podkreśla się, iż dane statystyczne dotyczące bezdomności są niekompletne, brak jest szczegółowego wskazania przeznaczenia środków finansowych na pomoc osobom bezdomnym. Bezdomność nie ma charakteru masowego, odzwierciedla jednak trudną sytuację jednostki, stanowiąc negację podstawowych zasad egzystencji. Analiza dotyczy okresu jednego roku i jest przeprowadzona na podstawie danych SAC oraz sprawozdania MPiPS-03 za 2011 r. Wyniki ilościowe są w znacznym stopniu niedoszacowane, co podkreśla konieczność zachowania ostrożności w formułowaniu wniosków jakościowych. Wynika to ze skupienia uwagi na działaniach podejmowanych przez gminę, jako jednostkę głównie odpowiedzialną za rozwiązywanie problemu bezdomności, a także z braku odpowiednich danych odnoszących się do innych systemów funkcjonujących w gospodarce, np. opieki zdrowotnej. Obliczona kwota wskazuje na wysokie koszty udzielania pomocy w przypadku zaniechania działań aktywizująco-wspierających. Porównanie wyniku z szacowanym kosztem działań zapobiegawczych mogłoby dać odpowiedź na pytanie o ich rentowność w sensie ekonomicznym. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że najczęściej moment pojawienia się zagrożenia bezdomnością to najlepszy czas na udzielenie pomocy. Wskazuje to na istotne znaczenie prowadzenia polityki prewencyjnej.