W badaniach migracyjnych można zaobserwować zwrot ku lokalności oraz zainteresowanie rolą władz miejskich w wielopoziomowym zarządzaniu migracjami. Miejskie polityki integracyjne są narzędziem przyciągającym migrantów. Polityki integracyjne (prowadzone na przykład we Wrocławiu i w Gdańsku) oraz ich narzędzia (strategie, plany, programy) są przykładem polityk publicznych. Łączenie polityki integracyjnej z polityką publiczną należy wiązać z jej aspektem przedmiotowym (integracja społeczna, rynek pracy, pomoc społeczna) oraz podmiotowym (decydowanie między poziomami, udział partnerów społecznych i organizacji obywatelskich). W literaturze przedmiotu pojawiają się opracowania, w których autorzy wskazują, że polityka skoncentrowana na realizacji strategii rozwoju społeczno-gospodarczego staje się polityką wielowymiarowego (wielopoziomowego) rozwoju społecznego lub — w skrócie — polityką rozwoju (np. Szarfenberg, 2011). Warto zastanowić się, jakie są relacje przedmiotowo-podmiotowe między polityką integracji, polityką publiczną a polityką rozwoju. Oznacza to przejście od statycznego do dynamicznego ujęcia działań publicznych realizowanych na poziomie lokalnym, które łączy zasoby endogenne (instytucje, strategie, środki) — administration pull — z czynnikami egzogennymi (migranci, rynek, sieci) — market push.