Resilience to: 1) elastyczność, prężność, odporność, zdolność do regeneracji sił; 2) zespół umiejętności, które pozwalają radzić sobie z dużym stresem; 3) dobre funkcjonowanie mimo niekorzystnych warunków życia; 4) zdolność jednostki do „odbijania się od dna”; 5) konfrontacja ze zdarzeniami, uzyskanie niezbędnych zasobów odporności. Na przykładzie Waldemara Dąbrowskiego w sposób modelowy można analizować następujące etapy resilience: 1) wystąpienie czynników ryzyka: niespecyficznych (utrata rodziców) i specyficznych (sukces sportowy i finansowy); 2) życiowe trudności w postaci choroby alkoholowej, która zagraża podstawowym wartościom, takim jak zdrowie i życie; 3) cierpienie konfrontowane z tym ryzykiem i podjęcie działań naprawczych (terapia, remont baraku, prowadzenie ośrodka „Mateusz” itd.); 4) kształtowanie w sobie niezbędnych zasobów odporności w postaci oderwania się od negatywnych doświadczeń i wzbudzenia w sobie pozytywnych emocji; 5) umiejętność nowego spojrzenia na własne doświadczenia i zachowanie nadziei, która nakręca spiralę pozytywnych procesów. „Mateusz” to miejsce, w których można uzyskać pierwszą pomoc postpenitencjarną oraz odbyć pozytywną adaptację (proste zasady, indywidualne podejście, kilkunastu mieszkańców, aktywizacja mieszkańców). To także narzędzie służące do koordynowania działań między instytucjami pomocowymi.