Celem artykułu jest pokazanie związków między dążeniami do podniesienia jakości życia i poprawy stosunków społecznych a przedsięwzięciami służącymi odnowie przestrzeni miejskich. W pierwszej części tekstu—po sformułowaniu ogólniejszych uwag na temat społecznego znaczenia przestrzeni—wskazano kilka realizowanych w najnowszej historii rozwiniętego świata koncepcji unowocześniania miast (Cerdà, Haussmann, Le Corbusier), akcentując ich najczęściej ambiwalentne skutki społeczne. Na te ostatnie zwracają uwagę m.in. krytycy modernizmu i zwolennicy wizji wobec niego alternatywnych (Jacobs, przedstawiciele tzw. nowego urbanizmu, promotorzy idei miasta spójnego społecznie, „sprawiedliwie dzielonego” itp.). Tytułem krajowej ilustracji empirycznej, autor scharakteryzował następnie przypadek przemian urbanistycznych i społecznych, jakie zachodzą w ostatnich dwóch dekadach w warszawskiej dzielnicy Powiśle. Ich efektem, niezależnie od generalnych korzyści modernizacyjnych oraz pożądanego i długo oczekiwanego zbliżenia stolicy do rzeki, są także kontrowersyjne, często krytycznie oceniane procesy gentryfikacyjne.