Celem tego artykułu jest wstępne opisanie wskaźnika użytego przez Gøstę Esping- -Andersena, który był wykorzystany do analizy trzech modeli państw opiekuńczych, czyli wskaźnika dekomodyfikacji, oraz pokazanie, jak zmieniła się klasyfikacja państw w ramach modeli społecznych opartych tylko na podstawie tego wskaźnika przez 30 lat. Esping-Andersen wsparł swoją teorię trzech modeli społecznych wskaźnikiem dekomodyfikacji, ale nie utożsamiał wyników wskaźnika bezpośrednio z przynależnością do danego modelu. Wskaźnik jest tylko narzędziem, a nie podstawą do budowania teorii. Autor wskaźnika uważał, że im wyższe, dłużej wypłacane i powszechniej dostępne są świadczenia z zabezpieczenia społecznego, tym wyższy jest poziom odtowarowienia mieszkańców danego kraju. W tekście zostały opisane jego ograniczenia empiryczne (bazy porównywalnych danych w dłuższym okresie), teoretyczne i metodyczne – sposób obliczania wskaźnika dekomodyfikacji przez odchylenie standardowe oraz także jego ewentualny kierunek uzupełnienia przez świadczenia polityki rodzinnej. Wynikiem tej analizy jest nowa klasyfikacja 18 państw pierwotnie zbadanych przez Esping-Andersena i opis tego, w jaki sposób część z nich zmieniła swoją pozycję tylko w ramach wartości wskaźnika. Zmianę klasyfikacji mogą potwierdzać reformy podjęte w części krajów na przestrzeni lat. Wskaźnik dekomodyfikacji w oryginalnym ujęciu – pomimo swojej prostoty – jest nadal użyteczny do analizy modeli polityki społecznej, ale można rozważyć jego modyfikację wraz ze zmianami sposobu definiowania dekomodyfikacji i istotnych z perspektywy welfare state usług społecznych.