Współczesne zmiany demograficzne oraz starzenie się społeczeństw skłaniają do poszukiwania odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób starość jako faza życia jest kształtowana przez wcześniejsze wydarzenia, doświadczenia i zachowania. Artykuł stanowi propozycję zastosowania perspektywy cyklu życia (ang. life course perspective) w badaniach nad polityką społeczną i pracą socjalną, ze szczególnym uwzględnieniem polityki społecznej wobec starzenia się ludności. Autorka dokonuje przeglądu potencjalnych obszarów polityki społecznej (takich jak polityka rynku pracy, polityka rodzinna, polityka zdrowotna, opieka długoterminowa), w których zastosowanie perspektywy cyklu życia może przynieść korzystne rezultaty w postaci wyodrębnienia instrumentów proaktywnych i prewencyjnych. Dominującą perspektywą teoretyczną jest nowy instytucjonalizm. Autorka dokonuje oceny zjawiska instytucjonalizacji i deinstytucjonalizacji cyklu życia oraz podkreśla korzyści wynikające z integracji perspektyw łączących politykę społeczną i nowoczesne rozwiązania instytucjonalne z gerontologią, psychologią, pedagogiką i medycyną wieku dojrzałego.